Τελείωσα το φετινό Goodreads Challenge

Hey there!

Μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα ολοκλήρωσα το Goodreads Challenge του 2019, διάβασα δηλαδή όσα βιβλία είχα βάλει στόχο για φέτος. Είχα ξεκινήσει με το σκεπτικό να διαβάζω μεγάλα βιβλία φέτος, γι’ αυτό και ο στόχος ήταν μόνο 30 (σε σχέση με τα 52 που έβαζα άλλες χρονιές). Πολλά μεγάλα βιβλία (μεταξύ μας) δεν διάβασα, έκανα ωστόσο μερικά βήματα προς εκείνη την κατεύθυνση, σίγουρα όμως διάβασα πολλά βιβλία που μου άρεσαν και έχω δώσει απλόχερα πολλές πεντάστερες κριτικές.

Η αναγνωστική χρονιά ξεκίνησε με το Καρδιά Από Πάγο της Dorothy Koomson. Ήταν ένα βιβλίο που δεν διαφημίστηκε καθόλου σωστά από την ελληνική μετάφραση και επιμέλεια, καθώς το εξώφυλλο, η περιγραφή του οπισθόφυλλου αλλά και ο τίτλος ήταν αρκετά παραπλανητικά. Δεν αφορά καμία κοριτσίστικη φιλία ή κάτι παρόμοιο, ήταν ένα αρκετά σκοτεινό βιβλίο με θέματα όπως η παιδική κακοποίηση και ο φόνος. Δεν είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο με τόσο έντονες σκηνές και το τελείωσα σε μία μέρα, καθώς διαβαζόταν εύκολα και ήθελα να μάθω τι θα γίνει στη συνέχεια.

 

Στη συνέχεια είπα να δώσω μια ευκαιρία στην πολυσυζητημένη στο χώρο του φανταστικού Sarah J. Maas και διάβασα το A Throne of Glass.  Είχα προσπαθήσει (αποτυχημένα) να διαβάσω και το A Court of Thorns and Roses, δεν μου άρεσε καθόλου και μου έλεγαν πως το A Throne of Glass θα μου άρεζε περισσότερο, καθώς είχε μία δυνατή πρωταγωνίστρια. Ήταν μία μεγάλη απογοήτευση το βιβλίο τελικά, καθώς η πρωταγωνίστρια ήταν εκνευριστική και η γραφή απίστευτα αργή και απλή. Δεν καταλάβαινα σε πολλά σημεία τι γινόταν και γενικά το τελείωσα με τα χίλια ζόρια. Η Maas δεν είναι για μένα και δεν θα προσπαθήσω να συνεχίσω καμία σειρά της.

 

Έπειτα διάβασα το Η Γυναίκα στην Καμπίνα 10. Μετά από την Gillian Flynn άρχισα να διαβάζω περισσότερα murder mysteries (είναι το murder mystery ένας πιο fancy όρος για το αστυνομικό; who knows) και το συγκεκριμένο μου φάνηκε μία καλή επιλογή. Τελικά δεν ήταν και τόσο συναρπαστικό, περισσότερο με ενοχλούσε η πρωταγωνίστρια, ωστόσο ήταν ένα αρκετά διασκεδαστικό βιβλίο, διαβαζόταν επίσης εύκολα και το τελείωσα πολύ γρήγορα. Έχω γράψει κάτι παραπάνω εδώ.

 

Ήρθε μετά η σειρά για ένα βιβλίο που ήθελα να διαβάσω πολύ και ήμουν τυχερή να το κερδίσω σε giveaway. Μιλάω για το Μικρές Φωτιές Παντού, ένα βιβλίο της Celeste Ng. Είναι σίγουρα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος, καθώς τόσο η γραφή όσο και η πλοκή είχαν τρομερό ενδιαφέρον. Παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και θέλω σίγουρα να το ξαναδιαβάσω όταν βρω χρόνο.

 

Στη συνέχεια διάβασα το Κάραβαλ, ένα μαγευτικό πραγματικά βιβλίο φαντασίας με υπέροχες περιγραφές που στο πρώτο μισό με κράτησε πάρα πολύ. Στο δεύτερο μισό βαρέθηκα, δεν θα πω ψέματα, όμως ήταν από τα λίγα βιβλία φαντασίας που διάβασα τελευταία και με έπεισαν. Το μεγαλύτερο του μειονέκτημα ήταν πως μου είχε δημιουργήσει τρομερές προσδοκίες για το πώς θα είναι το Κάραβαλ όταν έφταναν επιτέλους εκεί, αλλά εντέλει δεν περιέγραψε σχεδόν τίποτα από το ίδιο το τσίρκο. Μπορείτε να δείτε κάτι παραπάνω εδώ.

 

Περνάμε τώρα στην καλύτερη ανακάλυψη της χρονιάς που δεν είναι άλλη από την Hera Lindsay Bird. Έμαθα γι’ αυτήν τυχαία, μου κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον κι έτσι παρήγγειλα το πρώτο της βιβλιαράκι με τίτλο Pamper Me to Hell & Back. Είναι μια μικρούλα συλλογή ποιημάτων, με παρόμοιο αέρα με την ποίηση του Instagram, ταυτόχρονα όμως με τελείως διαφορετικά γνωρίσματα και έντονη λογοτεχνικότητα (με λίγα λόγια όχι απλά χιλιοειπωμένα quotes χωρισμένα σε στροφές). Μοιάζει περισσότερο η ποίησή της με slam poetry, είναι γενικά πολύ σύγχρονη και διαφορετική με ό,τι διαβάζω στη σχολή οπότε yay.

 

Ένα βιβλίο που αγόρασα επειδή δεν περνούσα καλά εκείνη τη μέρα ήταν το Everything I never told you της Celeste Ng. Είχα ακούσει κι όλας πως είναι καλύτερό από το Μικρές Φωτιές Παντού, οπότε άρχισα να το διαβάζω με μεγάλες προσδοκίες. Εντέλει μου φάνηκε πιο μέτριο μπορώ να πω, δεν ήταν κακό απλά δεν με ενθουσίασε τόσο από πλευρά πλοκής. Παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν μπορώ να αντισταθώ σε ένα καλογραμμένο family drama, οπότε το απόλαυσα ιδιαίτερα.

 

Ξεκίνησα το Fangirl της Rainbow Rowel τελείως τυχαία, απλά επειδή ήμουν έξω, ήθελα να διαβάσω κάτι και ήταν το μόνο που είχα μαζί μου. Δεν ήταν κακό βιβλίο, ήταν γλυκούλι και αν δεν είχε ενσωματωμένα τα τρομερά μεγάλα κεφάλαια του βιβλίου που έγραφε η πρωταγωνίστρια ίσως έπαιρνε και ένα παραπάνω αστεράκι. Ωστόσο το βιβλίο μέσα στο βιβλίο δεν το μπορώ καθόλου και το συγκεκριμένο είχε κεφάλαια σχεδόν ίδιου μεγέθους με τα κανονικά κεφάλαια (νομίζω δεν είναι απαραίτητο να πω πως πέρασα τα μισά χωρίς να τα διαβάσω).

 

Το επόμενο βιβλίο που διάβασα είναι γραμμένο από την πιο κουλ καθηγήτρια που είχα στη σχολή φέτος και όταν έμαθα πως γράφει δεν μπόρεσα να μη διαβάσω κάτι δικό της. Η ωδή που δεν έγραψα της Γιώτας Τεμπρίδου λοιπόν είναι ένα μικρούλι βιβλιαράκι με μικρο-διηγήματα που διαβάζονται αμέσως, με μια γραφή που μου θύμισε τρομερά την αγαπημένη μου Λένα Κιτσοπούλου. Από τα καλύτερα ελληνικά βιβλιαράκια που έπεσαν στα χέρια μου φέτος (και είμαι εντελώς αντικειμενική).

 

Σειρά έχει το δεύτερο βιβλίο της σειράς Κάραβαλ με τίτλο Legendary. Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πολύ περισσότερο από το πρώτο, καθώς η πρωταγωνίστρια ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και η πλοκή είχε μεγαλύτερη αγωνία. Ήταν με μεγάλη διαφορά από τα πιο διασκεδαστικά βιβλία που διάβασα και του έδωσα πέντε αστέρια με μεγάλη αγάπη.

 

Δε θα μπορούσα να το παίξω alternative και woke φεμινίστρια εάν δεν είχα διαβάσει το The Bell Jar της Sylvia Plath. Μπορώ να πω πως περίμενα μοντερνιστική γραφή και ομιχλώδη πλοκή αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Ένιωθα πως διάβαζα αποσπάσματα ημερολογίου, ήταν ένα πολύ μελαγχολικό βιβλίο και μπόρεσα πλέον να καταλάβω γιατί θεωρείται τόσο σημαντικό.
*γενικά σε όσα βιβλία θεωρούνται “κλασικά” αποφεύγω να βάζω αστεράκια

 

Στη συνέχεια αποφάσισα να τελειώνω με τα βιβλία της Gillian Flynn και να διαβάσω και τον Σκοτεινό Τόπο. Μου άρεσε σίγουρα πολύ περισσότερο από το Sharp Objects, συναγωνίζεται το Gone Girl. Αν δεν είχε μάλιστα το συγκεκριμένο (και αρκετά απογοητευτικό) τέλος, θα ήταν σίγουρα το αγαπημένο μου από τα τρία.

 

Αμέσως μετά έφτασε στα χέρια μου το πολυπόθητο ομώνυμο έργο της Hera Lindsay Bird και το διάβασα απνευστί. Μεγαλύτερο από το Pamper me to hell and back, μου έδωσε μια καλύτερη γεύση της γραφής της και πραγματικά δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλάω για τη συγκεκριμένη εκείνες τις μέρες. Μπορείτε να δείτε ένα ποίημα της εδώ.

 

Έπειτα διάβασα το Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ, ένα φοβερό βιβλίο του Édouard Louis. Η ιστορία ενός νέου γκέι άντρα σε ένα χωριό της Γαλλίας, με πολλά βιογραφικά στοιχεία μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρουσα. Πρόσφατα νομίζω πως κυκλοφόρησε και ένα ακόμα βιβλίο του στα ελληνικά και θέλω πολύ να το διαβάσω.

 

Μετά είπα να διαβάσω κάτι πιο χαλαρό, καθώς τα δύο τελευταία αναγνώσματα με είχαν πραγματικά εξουθενώσει και διάλεξα την Κίρκη, το νέο βιβλίο της Madeleine Miller, την οποία είχα γνωρίσει από το Τραγούδι του Αχιλλέα. Ήταν ένα εξίσου καλογραμμένο βιβλίο, με φοβερή ροή που δεν κούραζε, αν και στο τέλος το βρήκα αρκετά φλύαρο (τις ίδιες ακριβώς σκέψεις είχα κάνει και για το Τραγούδι). Παρ’ όλα αυτά η Κίρκη και όλα τα γνωστά από τη μυθολογία πρόσωπα έδωσαν μια πολύ ωραία ιστορία και με κάνουν να θέλω να διαβάσω οπωσδήποτε και τα επόμενα έργα της. Μπορείτε να δείτε κάτι περισσότερο εδώ.

 

Το πιο περίεργο βιβλίο που διάβασα φέτος ήταν με διαφορά οι Ασκήσεις Ύφους του Raymond Queaneau. Ένα βιβλίο που έχει ως αντικείμενο την ίδια τη λογοτεχνία και την αφήγηση, καθώς περιγράφει ένα συγκεκριμένο περιστατικό με 99 διαφορετικούς τρόπους. Ήταν σίγουρα ένα διασκεδαστικό βιβλίο, ήταν σίγουρα ένα πανέξυπνο βιβλίο και σίγουρα ένα βιβλίο που μου έμεινε.

 

Διάβασα μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο το γλυκούλι Pulp της Robin Talley. Ένα Young Adult βιβλιαράκι, με πολύ represanation, χωρισμένο σε παρελθόν και παρόν. Η γραφή δεν ήταν κάτι το τρομερό και γενικά το βιβλίο δεν ήταν κάτι το τρομερό, ήταν διασκεδαστικό για μερικές ώρες, αλλά στο τέλος βαρέθηκα αρκετά. Ίσως σε άλλη ηλικία μου είχε φανεί καλύτερο ίσως και όχι.

 

Στη συνέχεια διάβασα ξανά μετά από αρκετά χρόνια τη Μεταμόρφωση του Franz Kafka. Η ανάγνωση αυτή δεν είχε καμία σχέση με την πρώτη μου επαφή με το έργο του, μπορώ να πω πως ένιωσα ότι διάβασα κάτι εντελώς καινούργιο. Είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει γενικά (και αρκετά πιο κατανοητό απ’ ότι θυμόμουν).

 

Έπειτα έχουμε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία για φέτος, το Normal People της Sally Rooney. Δεν θέλω να πω πολλά, εκτός του ότι ήταν μέσα στα τοπ 3 της μέχρι τώρα χρονιάς, μπορείτε να δείτε κάτι παραπάνω εδώ.

 

Ερχόμαστε μετά σε μια άλλη αγαπημένη μου ανακάλυψη αυτής της χρονιάς, την Jeanette Winterson. Δεν διαβάζω συχνά βιογραφίες, όμως το Why Be Happy When You Could Be Normal μου τράβηξε αμέσως την προσοχή και με αποζημίωσε όταν το διάβασα. Ήταν πολύ γλυκό και καλογραμμένο memoir και με έκανε να θέλω να διαβάσω και τα υπόλοιπα έργα της.

 

Ένα βιβλίο που με απογοήτευσε αρκετά ήταν το Καληνύχτα Καλούδια μου του Νικήτα Μ. Παπακώστα. Δεν ήταν κακό βιβλίο, δεν ήταν όμως κάτι διαφορετικό, με αποτέλεσμα να μου φανεί λιγάκι βαρετό και χιλιοειπωμένο. Μπορείτε να διαβάσετε κάτι περισσότερο εδώ.

 

Μετά από αυτήν την απογοήτευση όμως διάβασα το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς μέχρι αυτή τη στιγμή και μιλάω φυσικά για τη Μυστική Ιστορία της Donna Tartt. Ήταν το βιβλίο που ξεχώρισα με μεγάλη διαφορά απ’ ό,τι έχω διαβάσει φέτος, νιώθω ότι ήταν ένα βιβλίο που πραγματικά μου έμεινε και με επηρέασε. Άφησα μάλιστα λίγες μέρες κενό μέχρι να πιάσω το επόμενο (κάτι που λόγω του όγκου των βιβλίων που διαβάζω πλέον δεν κάνω ποτέ), γιατί δεν ήθελα να χάσω την αίσθηση που μου άφησε.

 

Το επόμενο βιβλίο ήταν επίσης από τα αγαπημένα μου φετινά αναγνώσματα και το συζήτησα εξίσου πολύ. Πρόκειται για το πρόσφατα μεταφρασμένο Συζητήσεις με Φίλους της Sally Rooney. Είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο, που σε αρκετά σημεία φέρνει σε αμηχανία και θα έλεγα πως μπορώ να καταλάβω τις αρκετές αρνητικές κριτικές που βλέπω αριστερά και δεξιά. Για μένα όμως είναι όντως το βιβλίο των millenials και μέσα στις λίγες σελίδες του έδειξε ολόκληρο τον κόσμο όπως τον βιώνω σε αυτή τη φάση της ζωής μου. (με απλά λόγια έκανα τρομερό relate). Μπορείτε να βρείτε την αναλυτική μου κριτική εδώ.

 

Νόμιζα πως είχα διαβάσει περισσότερα βιβλία της Jacqueline Wilson φέτος, αλλά μάλλον ήταν στην αρχή του πανεπιστημιακού έτους και μπερδεύομαι. Έτσι από την αγαπημένη μου Jacqueline έχω μόνο το Candyfloss, ένα τρομερά γλυκό βιβλίο (όπως και όλη της η εργογραφία). Η Wilson ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία, την λάτρευα και την λατρεύω, λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο καταφέρνει να εισάγει άκρως περίεργα θέματα στα παιδικά της (not really) βιβλία. Χαίρομαι τόσο πολύ που πλέον διαβάζω με άνεση στα αγγλικά και μπορώ να διαβάσω περισσότερα βιβλία της, γιατί πραγματικά καθένα είναι ξεχωριστό.

 

Στη συνέχεια έχουμε ένα μικράκι, από τα Vintage Minis των εκδόσεων Penguin. Σε αυτά τα βιβλιαράκια υπάρχουν αποσπάσματα από διάφορα έργα ενός συγγραφέα σχετικά με ένα θέμα. Εγώ διάβασα το Love της Jeanette Wilson. Συγκεντρώνει όλες τις αναφορές σχετικά με τον έρωτα και την αγάπη γενικά, δίνει ένα εξαιρετικό δείγμα της γραφής της και ήταν ένα πολύ γλυκό βιβλιαράκι.

 

Διάβασα, έπειτα ένα βιβλίο που έβλεπα και άκουγα πολύ, το Radio Silence της Alice Oseman. Το περίμενα εντελώς διαφορετικό, για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενθουσίασε πάρα πολύ, ωστόσο αποτελούσε καλό διάλειμμα όσο πάλευα να τελειώσω τον Ερωτόκριτο για τη σχολή. Διαβαζόταν γρήγορα και ήταν συμπαθητικό, δεν ένιωσα κάτι παραπάνω όμως. Έχω γράψει κάτι παραπάνω εδώ.

 

Ένα από τα buddy readings που έκανα και απόλαυσα τρομερά φέτος ήταν η προσπάθειά μας με την Αγάπη να διαβάσουμε το I’ll Give You the Sun της Jandy Nelson. Λέγαμε πως θέλουμε να κάνουμε μια συνανάγνωση και αποφασίσαμε για το συγκεκριμένο, καθώς λέγαμε πως θα ήταν μικρούλι και θα κυλούσε γρήγορα. Αμ δε. Ήταν από τα πιο απαιτητικά βιβλία που διάβασα φέτος, χωρίς στο τέλος να μου δίνει κάτι τόσο ξεχωριστό. Μπορείτε να δείτε την γνώμη της Αγάπης εδώ και την δική μου εδώ.

 

Φτάνοντας προς το τέλος βρίσκουμε το Πλην του Andrew Sean Greer, ένα βιβλίο που επίσης με ενθουσίασε. Ήταν ένα βιβλίο ζωντανό και φρέσκο και ενώ είχα τις επιφυλάξεις μου λόγω των διθυραμβικών κριτικών που έβλεπα, κατάφερε να μου αλλάξει τη γνώμη αυτή από τις πρώτες κι όλας σειρές. Είναι ένα βιβλίο που προτείνω πλέον χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ήταν για ‘μένα καταπληκτικό. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα καλά λόγια για το συγκεκριμένο εδώ.

 

Η αναγνωστική μου χρονιά έκλεισε με ένα όχι τόσο καλό βιβλίο. Μιλάω για τις Χυδαίες Ορχιδέες της Έλενας Μαρούτσου. Ήταν ένα βιβλίο που στεκόταν στα ράφια μου από τον Μάιο και είπα να το διαβάσω, όσο είναι ακόμα καλοκαίρι. Να πω την αλήθεια άφησα έξω τα δύο τελευταία διηγήματα γιατί δεν με κράτησε. Ενώ κάθε φορά θαυμάζω και χάνομαι στα ελληνικά βιβλία, λόγω της ιδιαίτερης χρήσης της γλώσσας, στη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων δεν μπόρεσα να αφοσιωθώ λόγω του περιεχομένου. Τα διηγήματα είχαν έναν τρελό σεξουαλικό αέρα, ο οποίος πολλές φορές δεν ωφελούσε σε κάτι και δεν λειτουργούσε ούτε σαν μέσο έκπληξης, καθώς πλέον το σεξ είναι αρκετά διαδεδομένο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σοκάρει. Έχω βαρεθεί να διαβάζω για κύριες που βαριούνται και πηγαίνουν με τον κηπουρό τους (να μη μιλήσω για την λεσβιακή Λολίτα που απλά όχι). Ή έστω να τα διαβάζω γραμμένο με αυτόν τον τρόπο.

Κάπως έτσι λοιπόν ολοκληρώνονται τα 30 βιβλία που είχα σαν στόχο γι’ αυτή τη χρονιά. Βέβαια δεν σταμάτησα να διαβάζω (έχω βάλει μάλιστα όλα τα αδιάβαστα πάνω στο καλοριφέρ για να με τρομάζουν όταν τα βλέπω). Δεν κατάφερα να διαβάσω μεγάλα βιβλία, θα το ξεπεράσω πού θα πάει, όπως και απ’ ό,τι βλέπω δεν διάβασα πολλή ελληνική λογοτεχνία και ντροπή μου. Στη διάρκεια της χρονιάς λόγω της σχολής διάβασα πολλά ελληνικά κλασσικά και πολλή ποίηση, οπότε στο μυαλό μου είχα τα είχα λίγο αντισταθμισμένα. Βαθιά μέσα μου ελπίζω να φτάσω τα 60 βιβλία μέχρι τον Δεκέμβρη. Θα δούμε

Μπορείτε να με βρείτε σε:

Instagram

Facebook

Καθώς και για μεταχειρισμένα βιβλία σε χαμηλές τιμές μπορείτε να επισκεφτείτε:

Thriftbooking

Metabook

Till next time,
Εβελίνα.